Bir sabah kalkıp aynanın karşısına geçtiğimizde, kendimizi beğenmediğimiz olmuyor mu ? Bir gün sağını, bir gün solunu. Bir gün kaşını, diğer bir gün varsa bıyığını.
Hadi kendimizden geçtik, yanındakine ne demeli ? Bir gün melek, diğer gün gel adamı gırtlakla. Sonraki gün sanki, bir önceki adam gitmiş, yerine melek gelmiş.
Çocuklar ise ne güzel oynuyorlardı, arkanı döndüğünde bir çığlık ki, bakmışsın biri diğerinin gözünü çıkarmış, öbürü onun kafasını yarmış. Küsmüşler konuşmuyorlar. Aradan 5 dakika geçmiyor yine dalmışlar oyuna.
Sevgililer el ele göz göze, kumrular gibi koklaşırlar. Kim der ki bir gün gelir, birbirlerine düşman olurlar. Arada kalan sevdiklerini hiçe sayarak yollarını ayırırlar..
Olmuyor işte. Bu gün oldu desek bile, yarın aynısı olmuyor işte. Doğa bu, statik bir yapısı yok ki.
Bizim bir parçamız, ihtiyacımız olan kendi elimiz, sevdiğimizin eli, ya da bir dost eli. Eğer bugün bu el bize yabancılaşıyorsa, bil ki yarın muhtaç olacağımız yine o eldir.
Dünya yine aynı dünya, ay yine aynı ay, güneş yine aynı güneş. Devran döner, gün batar ve yine ertesi gün doğar.
Demek alışık olacağız ve bunlarla barışık kalacağız.
Barış, Dostluk, Sevgi ve Huzur diliyorum.
İsa DAL